Tak często mówi nam się, jak powinniśmy, a jak nie powinniśmy zachowywać się wobec dzieci, którym postawiono diagnozę niepełnosprawności umysłowej, jaki jest prawidłowy sposób robienia pewnych rzeczy, poprawne podejście, złe rzeczy, których nigdy nie powinniśmy wypowiadać i co to wszystko przyniesie. I wiele z tych informacji może okazać się niesamowicie przydatna, i dla dzieci, i dla dorosłych. Ale jak często pozostawia to rodziców z uczuciem, że znowu nie postarali się wystarczająco dobrze? Lub że nie nadają się na rodziców/nauczycieli? Lub że to może być kolejna technika, która może i działa kilka razy, ale nie doprowadza do trwałej zmiany?
Często zastanawiam się jak by to było, gdyby dorośli w takich sytuacjach mieli poczucie, że nie muszą zawsze mieć wszystkich odpowiedzi. Jak by to było, gdyby mieć takie techniki, które pozwalają tobie i dziecku nawigować przez różne sytuacje z lekkością? Brzmi to jak idealny scenariusz, prawda? I może taki, który jest zbyt łatwy. A jeśli lekkość i radość mogą być znaczącą częścią twojej interakcji z dziećmi na każdym poziomie, od „najtrudniejszych” do najłatwiejszych momentów?
Oto 5 nowych sposobów wykreowania większej lekkości ze swoimi dziećmi.
1. Zadawaj dziecku pytania.
Tak często próbujemy i dochodzimy do konkluzji na temat tego, co dziecko przechodzi, co powinno robić, a czego nie powinno. Jak często zadajemy pytania po to, aby naprawdę dowiedzieć się, co się dzieje? Zadawaj dziecku pytania w stylu: Czego jesteś świadomy? Co postrzegasz? Co próbujesz mi powiedzieć, czego ja nie rozumiem?
2. Mów ich językiem, nie zmuszaj ich, by próbowały mówić twoim.
Wiele dzieci, którym postawiono diagnozę, będzie przekazywało ci informacje telepatycznie i może im brakować słów, aby wyartykułować się z sposób, który będzie dla ciebie zrozumiały. Kiedy wreszcie uznasz, że one się z tobą komunikują (niewerbalnie), możesz zadawać im pytania, które pozwolą im przekazać ci te informacje. Jak mówi Gary Douglas, założyciel Access Consciousness: „Pytanie zawsze dodaje mocy, odpowiedź ją odbiera”. Dzięki uznaniu tego i dodawaniu pytań do każdej interakcji (pytań do siebie i pytań na głos, do dziecka) możesz zauważyć, że pytanie stanie się twoim kompasem dla wyboru innych możliwości.
3. Zauważ, że wiele dzieci, którym przypięto etykietkę niepełnosprawności – myśli obrazami.
X-meni, jak pieszczotliwie nazywamy dzieci i dorosłych z diagnozami niepełnosprawności umysłowych, są myślicielami wizualnymi. Przemawianie do nich i opisywanie rzeczy lub podawanie instrukcji tylko słowami może często nie dawać wyników, na które oczekujesz. Za każdym razem kiedy usiłujesz się z nimi skomunikować, weź sobie za cel namalowanie obrazu, aby mogli wizualizować sobie to, co jest w twoim umyśle i o co ich prosisz. To ułatwia im zrozumienie i „zobaczenie”, co do nich mówisz.
4. Lepiej daj im więcej informacji niż mniej.
Jednym z najpowszechniej popełnianych błędów jest przekonanie, że takim dzieciom powinno się podawać niewiele informacji na raz. To w dużej mierze wynika z punktu 3, gdzie nie zwykliśmy się z nimi komunikować w sposób, jaki oni rozumieją czy za którym podążają. Kiedy mówisz ich językiem, uzyskujesz o wiele lepsze wyniki, jeżeli tylko dasz im pełen obraz tego, o co prosisz, zamiast dzielić go na części.
5. Nic im nie brakuje, nie są powolni, są po prostu inni.
Komunikują się, postrzegają i otrzymują informacje w inny sposób. Kiedy tylko to zauważymy, rozpoznanie tego, co w danym momencie naprawdę dzieje się w każdym przypadku u każdego dziecka stanie się dla nas łatwe.
Piękno tych technik polega na tym, że tym sposobem nie umniejszasz ich. Możesz za to zyskać większą świadomość, która pozwala rosnąć twojemu dziecku i waszej relacji.
Jak może być jeszcze lepiej?
Oryginał artykułu znajduje się tutaj.